Vandaag is de geboortedag van mijn opa. 110 jaar zou hij geworden zijn. Niet zo raar dat hij er nu niet meer in levende lijve is natuurlijk. Toch leeft hij voor mij nog altijd voort.
Plantenkennis
Ik was 11 jaar toen mijn oma overleed. De jaren daarna kwam mijn opa elk weekend bij ons. Dan ging hij altijd een rondje wandelen. Hij kwam dan thuis met weer een nieuw plantje of bloempje dat hij me wilde leren. Pinksterbloem, herderstasje en ook de kruipende boterbloem, het vergeet-mij-nietje en de smalle en brede weegbree. Met het verschil tussen de zomer- en wintereik, het blad van de esdoor en de es, legde hij mijn basiskennis van de Nederlandse flora.
Fieperkes
Ik zie mijn opa nog zitten. Op de bank bij de vijver in onze tuin. Met een tak van de vlier. Die had hij afgesneden met zijn zakmes. Het zakmes dat hij dan uit zijn colbertje tevoorschijn toverde. Hij sneed er flierefluitjes en fieperkes mee. Met de scherpe kant van het mes vormde hij het fluitje. Met de achterkant tikte hij de bast los. En als hij dan klaar was, floot hij vol trots de mooiste toontjes uit de flierefluitjes en kregen we er allemaal één.
Natuurmens
Zo ken ik mijn opa. Als natuurmens. Als buitenmens die elke dag wel even een ommetje moest maken ‘om een frisse neus te halen’. Met wie ik als kleuter mee aan de hand naar het park liep om de eendjes te voeren. En wie mij een luciferdoosje gaf met een meikever erin. Als ik het doosje tegen mijn oor hield, hoorde ik het knisperen en ritselen.
Tot aan zijn dood was de natuur om hem heen. Ik herinner me het beeld nog op zijn begrafenis. Van een mooie grote hommel die hem nog een laatste groet kwam brengen en even nipte van de nectar van de bloemen op zijn graf.
Scharrelkids
Tegenwoordig bestaat het project “Scharrelkids”. Vijf jaar geleden zette ik hiervan met het IVN een pilot op. Hoe ouders en grootouders samen met hun (klein)kinderen leuke dingen kunnen doen in en met de natuur. Mijn opa zal trots geweest zijn, als hij weet dat hij hiervoor de basis gelegd heeft. Een levend voorbeeld van een ‘scharrelopa’ en ‘scharrelkid’ in de jaren ’70 en ’80.
Zakmes
Overigens. Het zakmesje van opa zit nog altijd veilig opgeborgen in de binnenzak van mijn jas. Zorgvuldig bewaar ik het tot de momenten dat het weer zijn nut kan bewijzen voor echte ‘scharrelkids-activiteiten’. Toen door opa en kleindochter. Nu door moeder en dochters.