Het is mistig en koud. Het is zo’n dag dat het lijkt alsof het nooit licht wordt. Zo’n dag dat je misschien alleen maar in je bed wil liggen. Of lekker warm bij de open haard wil kruipen.
Ochtendgeluiden
Ik loop met de hond door het bos. Het is nog vroeg in de ochtend. In de verte hoor ik de snelweg met het verkeer dat altijd maar door raast. Boven me vliegen de ganzen over. Gakkend op weg naar hun overwinteringsplek. Een hele reis te maken en ontberingen te doorstaan. Ik heb respect voor al die vogels, die weer en wind trotseren, op weg naar betere oorden.
Draden
Ondertussen valt mijn oog op de draden. De draden die in het bos zweven. Alsof ze uit het niets naar beneden komen en je weg versperren. Draden die de takjes van de bomen omhullen. Als vervroegde kerstversiering. Het zit er vol van. Kilometerslang. Als je ze aan elkaar zou rijgen.
Ze vallen nooit op. Die sporen van spinnen. Behalve nu. Als de mist en kou ze zichtbaar maken. De spinnenwebben lijken spiegels. Spiegels van de natuur. Spiegels die zichtbaar worden in de ‘ontberingen’ van kou en vocht en donkerte. Juist dan worden onzichtbare sporen zichtbare kunstwerken. Prachtig.
ZonLicht
En zo wordt zo’n donkere dag vanzelf weer licht. Als je er maar oog voor hebt. Als je het maar wil zien.
Tegen de tijd dat ik het bos weer uit loop, probeert de zon door de mist heen te prikken. Aan de hemel zie ik een mooie ronde schijf, iets oplichtend in de grauwe lucht. Ze is er altijd, de zon. Welk jaargetijde het ook is. Welke weersomstandigheden er ook zijn… Als je haar maar wil zien…