Vrijdagochtend half 7. Ik stap op de fiets. Op weg naar mijn werk. Veertig kilometer verderop. Mijn route doorkruist drie natuurgebieden. Op de vroege ochtend is dat een cadeau. Altijd wat te zien, te horen, te beleven. Zo ook deze ochtend. In de berm langs de weg rent een haas in hoog tempo voor me uit. Slank als hij is. Plots duikt hij diep in het gras. Weg is ie. Net zo makkelijk maakt hij zich weer onzichtbaar.
Vertrouwen
Als ik het eerste natuurgebied binnen gereden ben, zie ik al snel twee kalveren midden op het fietspad staan. Twee prachtige Schotse Hooglanders. De moeite waard om even vaart te minderen om te zien wat ze doen. Ik stop en wacht wat er gebeurt. Ze blijven ietwat schichtig staan. Als ze merken dat ik niks kwaads van zin heb, worden ze nieuwsgierig en komen ze dichterbij. Ook kalf drie en vier komen uit de bushbush tevoorschijn. Benieuwd naar wat daar op de vroege ochtend in hun gebied rond waart.
Gezellig
Het voelt wel gezellig, deze ontmoeting. De kalveren lijken dat ook te vinden en besnuffelen inmiddels mijn fiets. Een grote tong poetst de velgen wat op.
Na een minuut of tien stap ik toch maar weer eens op, zeg de dieren gedag en zet de vaart er weer in. Een paar schapen met hun lammeren ontwijkend, die ook het fietspad als hun domein beschouwen.
Natuurschoon
Ondanks dat het geen zonnige dag is, is het toch weer heerlijk fietsen. Het kost me moeite om niet met regelmaat te stoppen omdat ik weer iets moois zie. Moois dat je niet tegenkomt als je met 120 kilometer per uur over de snelweg sjeest. Een ree met net geboren reekalfje. De gevlekte orchis en bloeiende dopheide. Kraanvogels…
Met een fris hoofd kom ik op mijn werk aan. Blij met dat ik wederom de keuze gemaakt heb de auto te laten staan. Een dag binnen aan het werk gaat me op deze manier makkelijker af.
Weer op pad
Na een leuke werkdag trek ik om 18 uur de deur weer achter me dicht en aanvaard ik de terugreis. Het is bewolkt en wat frisjes. Een jas is nu wel lekker.
De terugweg gaat meestal iets minder soepel dan heen. Maar toch zit ook nu de vaart er aardig in.
Oeps!
Als ik weer in het natuurgebied ben waar ik precies 12 uur geleden de kalveren ontmoette, geloof ik bijna niet wat ik zie. Op dezelfde plek staat nu een grote dikke stier. Een bonk!! Midden op het fietspad. Precies waar ìk hoor te fietsen. Ik minder vaart en in een flits gaat er door me heen wat er allemaal kan gebeuren als je oog in oog komt te staan met een stier. Hoewel ik me vanmorgen bij de kalveren nog heel relaxed voelde, voel ik me nu toch iets minder gemakkelijk. Ik kan geen kant op. Hij staat ècht pontificaal in het midden van het fietspad. Er zit geen beweging in. Links van hem een afrasteringsdraad, rechts de bushbush en de dames Hooglanders. “Houd 25 meter afstand en doorkruis de kudde niet”, staat er altijd op de borden aan het begin van een begrazingsgebied. “Vrij wandelen en fietsen op wegen en paden”, is er ook één. Tja, probeer je in zo’n situatie maar eens aan deze regels te houden!
Kiezen
Ik kies het zekere voor het onzekere. Een bon van een boswachter weegt immers niet op tegen een mogelijke aanval van een grote dikke stier. Ik banjer met fiets en al door de bushbush, met een bochtje om de grote gedaante heen. Lichte zenuwen in mijn benen. De stier nauwlettend in de gaten houdend. Deze blijft relaxed, maar op zijn hoede, staan. Hij straalt gezag uit, veel gezag, dat bij mij een groot gevoel van ontzag oproept. Heerser over het gebied. Baas van de kudde. Wat een joekel! Wat een beest! Wat een macht!
Zonder kleerscheuren beland ik 10 meter achter de stier weer op het fietspad. Pfff, gelukt.
In gedachten
Ik fiets door naar huis. In gedachten. Voor ik het weet heb ik de laatste kilometers afgelegd. In een razend tempo. De eerste druppels regen vallen uit de lucht.
Thuis aangekomen plof ik op de bank neer. Ik voel het kriebelen aan mijn lijf en zie een teek over mijn been lopen. Die is met me meegelift vanuit de bushbush. En ik vraag me af waar je tegenwoordig banger voor moet zijn, een grote dikke stier of zo’n kleine, mogelijk met Lyme besmette, teek.