Vier weken lang waanden we ons in onze achtertuin een beetje op de Wadden. Te Piet – Te Piet – Te Piet… Het welbekende geluid als je de boot af komt en langs het wad het eiland op fietst. Nu echter was het luidkeels te horen vanuit ons eigen huis en onze eigen tuin.
Een scholeksterechtpaar. Dat hun drie jongen groot brengt op het platte dak van de garage van het appartementencomplex naast ons. Te Piet –Te Piet.. pietpietpiet… Zo ging het als vader en moeder aan kwamen vliegen met een lekker maaltje in de snavel. De jongen wisten niet hoe snel ze moesten rennen over de hobbelige kiezels. Luid roepend. In de hoop de grootste pier te kunnen bemachtigen.
Kwetsbaar
Wonderwel groeiden ze op. Op dat platte dak. Open en bloot. Kwetsbaar. Vol in de zon. Of in de regen. Met weinig schuilplekken. Onder het wakend oog van de ouders. Continu alert en hun jongen in de gaten houdend. Roofdieren weg jagend. Vol in hun kracht. Alles over hebbend voor hun kroost. Met als doel hen groot te brengen tot volwassen individuen.
Mascottes
Ze werden de ‘mascottes’ van onze buurt. Van de bewoners van het appartementencomplex die vanaf hun balkon naar het dak op ze neer keken. Ze genoten zichtbaar van ‘hun’ vogels. En zo ook wij. Met verrekijker vanaf dochters slaapkamer de pluizenbolletjes gadeslaan. Die al snel uitgroeiden tot donzige vogels in de kleuren en tekening van het verenkleed van hun ouders. Met hun kopje steeds verder boven de rand van het dak uit stekend. Roepend om eten. En voorzichtig over dat randje heen kijkend naar wat de wereld verder te bieden heeft.
Stil
En toen was het moment daar…. Stil…. Geen ‘lawaai’ meer. Geen geroep om eten. Het gezin is de wijde wereld in gegaan. Zo nu en dan is in de verte nog een roep te horen. Een bewijs dat ze nog ergens in de buurt rond scharrelen. En verder… is het stil.
Van ei, naar kuiken, naar vogel, naar het ouderlijk nest verlaten en de wereld in vliegen….
Loslaten
Komende week vertrekken onze dochters met tweetjes voor zes weken naar hun geboorte-eiland. Op eigen benen staan. Op eigen gelegenheid het eiland verkennen en ontdekken. De cultuur opsnuiven. Zich nuttig maken middels vrijwilligerswerk. Iets betekenen op de plek waar zij het levenslicht zagen. En waar voor ons als ouders zo vele herinneringen liggen. Een plek onder de tropenzon die diep in ons hart zit. En dat altijd zal blijven.
Van baby, naar peuter, naar kleuter, naar kind, naar puber naar jonge vrouw…
Ook al is het ‘maar’ zes weken, het voelt als wéér een stap in loslaten. Loslaten van je kinderen. Hen in vertrouwen de wijde wereld in laten stappen. Het maakt me trots en zenuwachtig tegelijk. En stil… Stil in huis. En stil van binnen.
En, een klein beetje in verbinding met moeder scholekster…