De teller staat op 35 als ik door het Dwingelderveld fiets. Nog een paar kilometer te gaan. Het is koud, mistig en kil. Een dag waarop je normaal gesproken binnen zou blijven; het weer nodigt niet uit om er op uit te trekken. Echter, de behoefte aan bewegen in de frisse lucht overwint. En ik heb er geen spijt van. Mistdruppels op mijn wimpers en op de pijpestro in het veld. Van de prachtige beelden onderweg krijg ik het warm. Magisch. ‘Myst’iek. ‘Myst’erieus… Zou daar het woord ‘mist‘ vandaan komen…?
Stilte
Midden op het Dwingelderveld, in de normaal zo weidse ruimte, laat ik mijn fiets tot stilstand komen. Geen kip te bekennen. In de verste verte niet, al is die verte nu dichterbij dan anders. En het is stil. Waanzinnig stil. Oorverdovend stil. Een stilte die je niet vaak hoort. En ik besef me wéér wat een bijzonder gebied dit is. Juist ook in deze magische sferen. Ik neem het in me op en een dankbaar gevoel vervult me. Even alleen op de wereld. Een wereld van magie.
Ik fiets door. In de mist duikt de schaapskudde op. Het maakt het plaatje compleet. De warmte die de schapen uitstralen met hun wollen vachten. De vochtige lucht op de achtergrond. Schilderachtige beelden.
Kerst in aantocht
Aangekomen bij mijn werk tref ik daar een groepje mannen van de tuinploeg op het voorplein, op gepaste afstand druk doende de kerstboom op zijn plek te krijgen. Binnen leveren de dames zorgvuldig hun bijdrage de kerstsfeer te verhogen met versieringen van schapenwol en andere natuurlijke materialen. Ik krijg er wederom een warm gevoel van; de mystiek van een mistige en verlaten ogende omgeving buiten, en de warmte en gedrevenheid van onze mensen in en om het bezoekerscentrum. Het geeft me een ultiem kerst-in-aantocht-gevoel.
Kleine wereld
Als ik in de middag mijn terugtocht aanvaard, is het nog mistiger dan voorheen. Een pluis schapenwol aan een lange grasspriet wiegt zachtjes in een weinig wind. De mistdruppels wiegen mee. Het zijn juist dìe details die opvallen, als de wereld zo klein is…
