Terug van een herdenking. Veel te jong was ze. Veel te snel ging het proces van gezond naar ziek naar overleden. Heel onwerkelijk. Niet te vatten.
Een mooi mens. Krachtig. Vol in het leven staand. Talentvol. Iemand waar je niet omheen kunt. Ze wàs er.
Fijn om er nog even samen bij stil te staan. Muziek te luisteren. Zangstemmen. Teksten. Ontroerend mooi. En verdrietig. Intens.
Ik heb tijd nodig om het te laten bezinken. Loop met de hond over het veld. De heide om me heen. Een prachtige wolkenlucht. En het is stil. Héél stil.
Aan het einde van mijn wandeling sta ik ineens bij een boom. Een kanjer. Plat op de grond. Ik ben er al zo vaak langsgelopen. Maar nu komt ie bij me binnen. Geveld tijdens één van de laatste stormen. Zo krachtig. Zo sterk. En toch…gegaan… Omgewaaid door de natuurkrachten. Alsof het niets is.
En ik besef me hoe kwetsbaar we zijn. Onderdeel van een groter geheel. Hoe sterk je ook bent, het kan zo maar afgelopen zijn. En dan lig je daar. Niet meer bij machte rechtop te gaan staan…
“Pluk de dag”….
Voor het te laat is….