Traditiegetrouw bracht ik haar een paar dagen voor de kerst een mooie rode kerstroos. Blij als ze daarmee was zette ze deze voor haar keukenraam. Precies in het hoekje. Aan de zijkant van het huis. Zodat wij er ook van mee konden genieten. Groene vingers had ze. Dus ook de kerstroos stond er vervolgens nog weken, zo niet maanden. Triomfantelijk naar buiten ‘kijkend’, de tuin in. Het fleurige rood oplichtend in de zonnestralen.
Leeg
Dit jaar is alles anders. Geen kerstroos dit keer. Los nog van waar je deze in de huidige lockdown zou moeten halen. Geen tierelantijntjes. Geen plantjes. Geen geraniums. Geen ‘frutsels’. En ook geen gordijnen die open en dicht geschoven worden. Dit jaar een kale vensterbank. In een leeg huis. We zijn er inmiddels al aardig aan gewend. Steeds een stukje verder in de tijd werd het huis een stukje minder van haar. De ziel lijkt eruit verdwenen. Het is haar plek niet meer. Het huis wacht op nieuwe bewoners, die binnenkort de sleutel krijgen. Een sleutel die hier ruim dertien jaar in de la gelegen heeft. Zodat wij naar binnen konden als we ‘onraad’ roken en even wilden checken of het goed met haar ging. Of als we boodschappen voor haar deden als het buiten glad was. Die sleutel. Die is nu voor de nieuwe eigenaar. En daarmee wordt een hoofdstuk afgesloten en een nieuw begonnen.
Verbinding
Ik kijk door ons keukenraam naar het huis. Geen kerstroos dit jaar. Geen kerstversiersels voor de ramen. Niet daar. Wel bij ons. Want hier hangt een rode kerstklok. Zo eentje van papier die je in kan vouwen en op kunt bergen als kerst weer voorbij is. De kerstklok die wij ooit eens van haar kregen. Een rode. En die wij elk jaar voor òns keukenraam hingen. Zodat zìj er ook van kon genieten. En zo was daar dat beetje contact. Een beetje verbinding. Door die kleine details. Ieder vanuit ons eigen huis.
Bloemen
Gisteren stond een familielid voor onze deur. Met een kerstboeket in de handen. Voor ons. Voor de goede zorgen voor haar. En voor het huis, toen ze in het ziekenhuis lag en na haar overlijden eerder dit jaar. We hebben het met liefde gedaan. De uitdrukking van dankbaarheid op haar gezicht was voor ons genoeg om te weten dat het gewaardeerd werd en ze het fijn vond. Het boeket staat op tafel. En ik kijk er naar. En ik denk aan haar. Onze buurvrouw van 93. En aan de kerstroos. De rode kerstroos. Op de nu lege plek. Dag buurvrouw. Dag kerstroos. We zullen u nooit vergeten…
