door janneke | dec 20, 2021 | B |
Volle maan. Als een grote lichtgevende bol staat ze daar, terwijl ik dit schrijf. Hoog aan de hemel. Kracht uit te stralen. Als een lichtbron in de duisternis. Ik denk terug aan gisteren. De eerste dag na de avond dat plots de harde lockdown aangekondigd werd. Het...
door janneke | sep 24, 2021 | B |
“Ruik je de maïs?”, vraag ik aan mijn man, terwijl we langs een maïsakker lopen. De planten staan dit jaar meters hoog. De regen heeft hen goed gedaan. De maïskolven zelf hebben wat langer op zich laten wachten. Maar ook die beginnen nu vol en dik te worden. Op...
door janneke | mei 6, 2021 | B |
Daar staat ze. Op de vensterbank. Omringd door haar nageslacht. Steeds geler wordt ze. Haar kern is al weg. Afstervend. Een natuurlijk proces; je komt en je gaat. In de hoop dat je je voort hebt kunnen planten. En je genen zich verspreiden over de wereld. Souvenir...
door janneke | dec 9, 2020 | B |
De teller staat op 35 als ik door het Dwingelderveld fiets. Nog een paar kilometer te gaan. Het is koud, mistig en kil. Een dag waarop je normaal gesproken binnen zou blijven; het weer nodigt niet uit om er op uit te trekken. Echter, de behoefte aan bewegen in de...
door janneke | jun 16, 2017 | B |
“Wat een rommeltje is het daar.” Ik hoor het haar zeggen, een oudere dame van een paar straten verderop. En nog een keer: “Wat een rommeltje.” Ik voel mijn buik samen knijpen. Ik heb de neiging om naar haar toe te rennen, maar ben me ervan bewust dat dit niet het...
door janneke | mrt 7, 2017 | B |
Het valt me steeds vaker op. De manier waarop volwassenen met hun kinderen omgaan. Hoe vaak wordt er niet naar ze gesnauwd. Doen ze in de ogen van vader en moeder iets verkeerd. Moeten ze zich aanpassen aan anderen. Wordt er niet naar ze geluisterd. Ik hou soms mijn...
