door janneke | mei 6, 2021 | B |
Daar staat ze. Op de vensterbank. Omringd door haar nageslacht. Steeds geler wordt ze. Haar kern is al weg. Afstervend. Een natuurlijk proces; je komt en je gaat. In de hoop dat je je voort hebt kunnen planten. En je genen zich verspreiden over de wereld. Souvenir...
door janneke | dec 9, 2020 | B |
De teller staat op 35 als ik door het Dwingelderveld fiets. Nog een paar kilometer te gaan. Het is koud, mistig en kil. Een dag waarop je normaal gesproken binnen zou blijven; het weer nodigt niet uit om er op uit te trekken. Echter, de behoefte aan bewegen in de...
door janneke | jun 16, 2017 | B |
“Wat een rommeltje is het daar.” Ik hoor het haar zeggen, een oudere dame van een paar straten verderop. En nog een keer: “Wat een rommeltje.” Ik voel mijn buik samen knijpen. Ik heb de neiging om naar haar toe te rennen, maar ben me ervan bewust dat dit niet het...
door janneke | mrt 7, 2017 | B |
Het valt me steeds vaker op. De manier waarop volwassenen met hun kinderen omgaan. Hoe vaak wordt er niet naar ze gesnauwd. Doen ze in de ogen van vader en moeder iets verkeerd. Moeten ze zich aanpassen aan anderen. Wordt er niet naar ze geluisterd. Ik hou soms mijn...
door janneke | nov 3, 2016 | B |
Buiten zijn. In de natuur. Voor mij zo vanzelfsprekend. Gewoon. Natuurlijk. Ik word er blij van. Voel me er prettig door. Krijg nieuwe inspiratie. Mijn energie gaat ervan stromen. Creativiteit krijgt vrij spel. Als kind was ik al veel buiten te vinden. Gewoon omdat...
door janneke | jun 12, 2016 | B |
Terug van een herdenking. Veel te jong was ze. Veel te snel ging het proces van gezond naar ziek naar overleden. Heel onwerkelijk. Niet te vatten. Een mooi mens. Krachtig. Vol in het leven staand. Talentvol. Iemand waar je niet omheen kunt. Ze wàs er. Fijn om er nog...
