“Ruik je de maïs?”, vraag ik aan mijn man, terwijl we langs een maïsakker lopen. De planten staan dit jaar meters hoog. De regen heeft hen goed gedaan. De maïskolven zelf hebben wat langer op zich laten wachten. Maar ook die beginnen nu vol en dik te worden.
Op de bok
Herinneringen komen bij me omhoog. Van de tijd dat ik als tienermeisje met een oude mevrouw mee ging met paard en wagen. “Prrrt..” ging het dan. En de haflinger ging van een rustige stap over in een gezellig drafje. De wind door onze haren. Hobbelend over de landweggetjes. Na een tijdje rijden stopten we en kwam de tas tevoorschijn. De tas met bekertjes en drinken. En met eierkoeken. Ze vond het heerlijk om op deze manier samen met haar paardje op pad te zijn. Mij als hulpje en gezelschap naast haar op de bok. Ik proef de smaak nog. Van de plastic bekertjes. En de koeken die aan elkaar geplakt zaten. Een lach op haar gezicht. Ze genoot zichtbaar en verheugde zich op deze ritjes. Praten deed ze dan honderduit.
Groeiseizoen
We begonnen in het voorjaar. Als de maïsplantjes net boven de grond uitstaken. Ze wees me er dan op. “Kijk, nu zijn de plantjes nog klein. Maar ze groeien snel.” En met weemoed in haar stem voegde ze er dan aan toe: “En als de planten groot zijn en de maïs geoogst wordt, dan is het seizoen voorbij.” Dan keek ze even sip. Want in de winter reed ze niet. Dan was het te koud voor haar. De zomer kon haar daarom niet lang genoeg duren.
Stoppels
Binnenkort worden de maïsplanten verwijderd en staan de stoppels weer op de akkers. Einde van het zomerseizoen, en begin van de herfst. Bij het aandienen van het najaar brengt deze sfeer weer nieuwe herinneringen. Van het moment dat ik als kind samen met zus en ouders verhuisden van Limburg naar Brabant. Van het dorp naar het platteland. En ik met mijn nieuwe buurmeisje op haar shetlandertje over de akkers mocht ‘crossen’. Tussen de stoppels door. Hier en daar een verloren maïskolf oprapend, die ik meenam voor de kippen. De geur en de sfeer van de akkers, die hun opbrengst weer geleverd hadden. Vanuit die herinnering kan ik doorgaan op het eikels rapen op het zandpad voor ons huis. Voor de boer een eind verderop. Eén gulden per kilo kreeg ik ervoor. Dat was goed verdienen.
Studententijd
Nu loop ik veertig jaar later in een heel ander deel van Nederland. En plots komt de herinnering van mijn studententijd omhoog. Aan de rand van het bospad blijkt springbalsemien te staan. Met zo’n typische geur. De geur van de plek waar ik woonde als student. Want daar stonden deze planten uitbundig te groeien en bloeien. Als ik met de fiets het erf op kwam rijden, kwam de aroma me al tegemoet.
En zo word ik me bewust van wat geur kan doen. Herinneringen die opgeroepen worden. Van jaren terug. Ergens zit het in je opgeslagen. Bijzonder eigenlijk, die herinnerende geuren aan geurende herinneringen…
