Volle maan. Als een grote lichtgevende bol staat ze daar, terwijl ik dit schrijf. Hoog aan de hemel. Kracht uit te stralen. Als een lichtbron in de duisternis.
Ik denk terug aan gisteren. De eerste dag na de avond dat plots de harde lockdown aangekondigd werd. Het maakt mijn werkweekend een beetje anders dan gepland. Aanpassen. Flexibel opstellen. Meebewegen met wat zich aandient. We raken er inmiddels aardig bedreven in.
Verbondenheid
Als ik het krijtbord met zojuist beschreven goede wensen bij de ingang van ons gebouw zet, passeert een wandelend echtpaar. Onze blikken ontmoeten elkaar. Dwars door de ruit van de gesloten deur. En ze geeft me een knipoog. Op dat moment gaat er iets door me heen. Een gevoel van contact. Begrip. Verbondenheid. Een knipoog die me raakt in mijn hart. En me een traan in mijn ogen doet opwellen.
Even voel ik de saamhorigheid. De verbinding. Het ‘we zitten allemaal in hetzelfde schuitje’- gevoel. Want we hebben er allemaal mee te dealen. Ieder op zijn eigen manier. Hard of zacht. Stil of luidruchtig.
Kerst
Een kerstgevoel bekruipt me. Een verhaal van lang geleden komt bij me omhoog. Ik weet niet eens meer precies hoe het ging. En ook niet of het een voorgelezen verhaal was, of zelf gelezen in een boek, of een film. Alleen het beeld komt bij me omhoog. En de sfeer. Van een verlaten straat vol lichtjes. Een oude man die op kerstavond nog op zoek gaat naar een kerstboom. Een kerstboomverkoper die precies nog één boom over heeft. En families die je in hun huizen achter de ramen kerstfeest ziet vieren. Die sfeer en dat beeld. Die voel ik nu. In een leeg bezoekerscentrum. Waar de kerstboom mooi staat te wezen voor de lucht. De kerstboom die met alle liefde en zorgvuldigheid opgezet is en aangekleed. Een pronkstuk in de donkere dagen voor kerst en erna.
Met enig weemoed in mijn lijf ga ik verder. Zaken regelen om ons centrum te prepareren voor de komende weken van lockdown. Het geeft een dubbel gevoel, waardoor de werkzaamheden minder vlotten dan normaal.
Spreeuwenspektakel
Als ik eind van de middag nog een ronde door het veld loop, word ik getrakteerd op een prachtig spreeuwenspektakel. Een openluchttheater waar je ‘u’ tegen zegt. Spreeuwen die zich ‘en masse’ verzamelen en een uitgebreide vliegshow ten tonele brengen. Waarna ze neerstrijken in de bosjes en een luid concert laten horen. Klinkend alsof je je waant in de wondere wereld van een tropisch regenwoud ergens ver weg van huis.
Rijkdom
Ik sta er in mijn eentje naar te kijken. Niemand in het veld. Niemand die dit spektakel, op dit moment, op deze dag aanschouwt. Behalve ik. Alleen op het grote veld. Waar de stilte overheerst. Waar de weidsheid je een gevoel van ruimte geeft. Waar je je in je eentje de koning te rijk voelt. En de schoonheid van de natuur ten volle mag beleven en inhaleren. Van top tot teen. Tot in het diepste van je longen en aderen. Machtig mooi. Rijkdom.
Licht
Op weg naar huis probeert de volle maan tussen de wolken door te schijnen. Zich even aan me te laten zien. Haar kracht te tonen. Een steun en toeverlaat in het donker. En ik besef me. Er is altijd licht. Voor iedereen. En ik denk aan de knipoog. Die veelzeggende knipoog. De knipoog die me zonder woorden een gevoel van verbinding gaf met een wildvreemde. En een kerstgevoel. Er is licht in de duisternis. Altijd.
Ik wens iedereen een licht, liefdevol en vredig kerstfeest.
