“Mooi huisje”, hoor ik hem zeggen. Gevolgd door haar: “Als ze nou ook nog wat aan de tuin zouden doen…”
Het is zondagochtend en vanwege het mooie weer zijn er al beduidend meer mensen op de been dan gewoonlijk. Een ouder echtpaar fietst me voorbij. De opmerking sloeg op het huis waar ik zojuist langs liep. En waar ik een vreugdevol gevoel krijg bij het aanschouwen van de rijkdom aan klaprozen en margrieten in de tuin eromheen. Een oase voor insecten. Bij dit soort plekken maakt mijn hart een sprongetje.
Verbazing
En dan hoor ik meneer en mevrouw. En slaat mijn vreugdevol gevoel om in een soort knoop in mijn maag. Een stukje boosheid en verbazing door elkaar. Hoe kan het dat mensen zo denken? Niet zien dat dit soort plekken zo ontzettend waardevol zijn?
Ik wandel verder. Het bordje ‘niet maaien’ ligt plat gewalst in de berm. De maaimachine heeft zijn werk gedaan. De wilde bloemen langs de kant van de weg zijn verdwenen. Het is weer ‘netjes’.
Gif
Een stukje verderop staan de akkers vol met getopte lelie-en tulpenplanten. Met enige regelmaat zie ik de tractoren er overheen rijden. Het gif verspreiden alsof het water is. Terwijl op andere dagen de waterpomp luid draait. Om het grondwater middels een enorme beregeningsinstallatie, met honderden liters tegelijk, plassen op de akkers te doen laten verschijnen. Watertekort? Zuinig zijn met water in tijden van droogte?
Bewustwording
Ooit studeerde ik natuur- & milieueducatie. Omdat de natuur me aan mijn hart gaat. En ik zie hoe hard we deze nodig hebben voor onze eigen gezondheid. En om het leefbaar te houden voor onszelf.
Ik ging naar het buitenland en ontdekte hoeveel bewustwording er nog gecreëerd mocht worden. Hoe er omgegaan werd met de natuur. Hoe mensen hun eigen milieu vervuilden. Werk aan de winkel! Dat was toen.
Na terugkomst in Nederland besefte ik dat het hier niet veel beter was. Dat we met z’n allen de aarde kapot maken als we zo doorgaan. Onze eigen leefomgeving verzieken. Je zou er moedeloos van worden. Soms is het dan ook best lastig om positief en optimistisch te blijven. Om begrip te tonen voor de mensen die geen weet hebben van dat we natuur nodig hebben om te kunnen leven. Dat we insecten nodig hebben om voedsel te kunnen oogsten. En dat die insecten (onbespoten) bloemen nodig hebben om te leven. Dat elk organisme, hoe klein of groot ook, zijn rol heeft in het ecosysteem. Het ecosysteem waar wij als mens ook onderdeel van uitmaken.
Verplicht vak
Ik hoop wel eens dat mijn vak op een gegeven moment overbodig wordt. Dat men ‘het na verloop van tijd wel weet.’ En er naar handelt. Er is echter nog een hele weg te gaan. Wat mij betreft wordt een vak als ‘omgevingsbewustzijn’ of ‘gezonde leefomgeving’ verplicht gesteld op school, naast de huidige verplichte vakken zoals wiskunde. Zodat we in ieder geval de jonge generatie klaarstomen voor een bewustere wereld. En zij op hun oude dag geen tuinen met wilde bloemen veroordelen. Maar dat zij zich juist de wereld van aangeharkte of betegelde tuintjes niet voor kunnen stellen.
Vreugdesprongetje
Als ik in onze straat aankom en de oprit van ons huis op loop, lachen onze klaprozen en margrieten, boterbloemen, vingerhoedskruid en meer, me tegemoet. Vrolijk dansend in de wind. Kleurrijk schitterend in de zon. Alsof ze willen zeggen: “Laat ze maar praten. Wij weten wel beter.” En daar zijn de hommels, bijen, vlinders en ander klein spul het mee eens. Dolgelukkig tonen ze hun gezoem en gefladder. Een genot om naar te luisteren en kijken. Mijn hart maakt weer een sprongetje….