Plots komen er een paar zinnen omhoog. “Ik loop door het veld en ik kijk om me heen en ik denk dan, waar is iedereen op het mooiste moment van het jaar, pure stilte en rust en alleen in het veld, in het hier en het nu, hier en nu… “ De melodie komt er spontaan bij. Een nummer van Maan lijkt het te zijn; “ze huilt maar ze lacht.“
1 januari
Het is 1 januari in de ochtend. Voor mij het mooiste moment van het jaar. Terwijl iedereen zijn roes uitslaapt, kleed ik me aan om met de hond op pad te gaan. Het is niet eens zo vroeg. En toch lijkt het dat wel. Zooo stil! Stiller dan andere jaren. Wat kan ik dáárvan genieten.
Vliegverkeer
Op het veld niemand te bekennen. Op een mountainbiker na, geen mens te zien en horen. Boven mijn hoofd vliegen de ganzen af en aan. In de meest diverse V-formaties. Het is druk in het luchtruim. Alsof alles opgeschud is in de nacht en op weg gaat naar rustiger oorden. Gak gak… Een vertrouwd geluid.
Ik denk aan toen we op Bonaire woonden en ik het geluid van overvliegende flamingo’s hoorde. Dan moest ik altijd denken aan de overtrekkende ganzen in Nederland. Zo heeft elk land zijn karakteristieke en vertrouwde geluiden.
Alleen
Ondertussen vraag ik me echt af: “Waar is iedereen? Nu, op dit moment van de dag? Op dit moment van het jaar? Waar?” Terwijl ik tegelijk dankbaar ben dat niet iedereen hier nu is. Want dan was deze ultieme stilte ervaring er ook niet.
Schilderachtige kunst
Ik wandel verder. De donkere bossen uitgebloeide heide geven samen met de gele pijpestro een mooie schakering aan kleuren. Tussendoor de bevroren mossen, groen met wit.
Er hangt een zekere mist of heiigheid over het veld, wat ook de bomen in de verte in driedimensionaal perspectief zet. De ene donkerder. De ander vaag door de mistflarden. Ys op een vennetje. De struiken en takken weerspiegelen in gebroken stukken op het bevroren water.
Stilte. Zelfs de wind is er niet. Een half vergane bananenschil wordt ineens een kunstwerk door de bevroren toestand waarin hij zich bevindt. En dan die solitaire berk. Ik loop er wel vaker langs. En steeds nodigt hij mij uit een foto te maken. Zo ook nu. Op de foto valt me op hoe bijzonder de lucht eruit ziet. Ik kijk om me heen. Hier en daar probeert de zon tussen de wolkenpartijen heen te kruipen. Ik vang een glimp op. Het geeft een bijzonder licht over het landschap.
Mensen
Vanaf de grafheuvel overzie ik het veld. Stilletjes aan komt het menselijk leven wat meer op gang. Een enkele wandelaar met hond. Een fietser in de verte. Het geluid van de trein tussen Assen en Groningen. En nog steeds ook die stilte. Wat fijn te ervaren dat deze nog altijd bestaat.
Ik loop de heuvel af over een smal paadje. Een spoor van banden van crossmotoren. Tja. In dit geval jammer dat ook zíj deze paadjes prefereren boven een asfaltweg.
Verbinding
Een man, dik aangekleed en een rugzak op zijn rug, kruist mijn weg. We groeten elkaar vriendelijk. Even voel ik een band met hem. Genietend van dezelfde schoonheid. Op dit moment van de dag. Op dit moment van het jaar. Ik zie het aan zijn gezicht, half verscholen onder zijn muts. Dit moment hebben we gemeen. Zonder elkaar te kennen.
Wandelmaatje
Hond Tinus loopt ondertussen braaf met me mee. Ik sta stil bij al die wandeluren die we samen doorbrengen. Nooit gedoe. Altijd blij en tevreden om met me op pad te gaan. Een trouwer wandelmaatje dan een hond als Tinus is er niet. Het is nooit te vroeg voor hem. Nooit te laat. Nooit te koud of te warm. Hij gaat altijd weer met me mee. En zo hebben wij samen ontelbaar veel kilometers in de benen c.q. poten. En delen we de mooiste momenten van de dag. En de mooiste momenten in de natuur.
Ik zet mijn capuchon op en voel mijn oorschelpen tegen mijn hoofd drukken als koude ijsklompjes. We verlaten het veld. Ik kijk nog één keer om. De unieke beelden in me opnemend. En we vervolgen onze weg naar huis waar we drie uur later arriveren. Tijd voor de nieuwjaarsbrunch. Tinus nestelt zich in zijn stoel, terwijl wij met het gezin een restje kerstbrood nuttigen. 1 januari. Een jaar kan voor mij niet mooier beginnen dan zo.
Geluk
Met een fris buitenhoofd schrijf ik mijn verhaal vanaf de bank. Tinus komt naar me toe en duwt zijn snuit onder mijn arm. Alsof hij wil zeggen wat ik voel. “Deze ochtend hebben we maar mooi weer samen meegepikt.” Geluk zit in de kleine dingen. Als je ze maar wil zien…
Gelukkig Nieuwjaar!
Aan jou de keuze er iets moois van te maken!
