Teer, kwetsbaar, fragiel, zit hij daar in het gras. Zojuist gedroogd met een stukje keukenpapier. Nadat we hem vonden in een emmer met laagje water. De veertjes aan elkaar geplakt. De pootjes nog dunner dan luciferstokjes. Het bekje gaat open als je met je vinger dichterbij komt. Tevergeefs, want er komt geen voer.
We warmen hem op in de handen van dochterlief. In de hoop dat hij het redt. Niet te lang mee bezig zijn, denken we. Want moeder moet wel nog terugkomen.
Uitgevlogen
Het zijn van die kleine feestelijke momenten. Als de jongen uit een zelfgemaakt nestkastje de wijde wereld in trekken: “Het is gelukt!”
Nestmateriaal werd aangesleept. Dan een tijd schijnbare rust. En dan beginnen vader en moeder vogel druk heen en weer te vliegen. Op zoek naar rupsen. De jonkies laten zich met de dag luider horen. Tot het moment daar is en je geen geluid meer uit het nestkastje hoort komen; het kroost heeft het nest verlaten onder leiding van vader en moeder koolmees. Een Moment Suprème.
Fragiel
En dan zie je ze zitten. Op de grond. Op het gras. Of dus in die emmer. Zo klein nog. Zo fragiel. Zo kwetsbaar.
We zetten hem terug na de subtiele droogmakerij. In het zonnetje op het gras. En nemen afstand. Geen vader of moeder meer te bekennen. Zou het al te lang geduurd hebben? We horen niks meer. Ook het jong laat zich niet meer horen.
Spannend
We zitten op ons terrasje achter het huis te eten. De ogen gericht op dat pluizenbolletje in het gras een stukje verderop. Het blijft stil. De spanning stijgt. Wat als vader en moeder niet meer terugkomen om het jong te voeren en mee te lokken?
Kraaien vliegen over. Eksters ook. Zouden ze de prooi in het vizier hebben? Je moet er toch niet aan denken dat je dit mormel, net gered uit een emmer, voor je ogen opgedoken ziet worden door zo’n grote vogel? Het kan maar zo.
Rupsen
Het avondmaal inmiddels achter de kiezen beginnen we ons toch wat zorgen te maken. Beide dochters gaan op zoek naar rupsen. Het blijkt nog aardig moeilijk deze te vinden. Ze wijken uit naar een tuin verderop in de straat.
Ondertussen komt manlief met zijn mobiel aanlopen en zoekt het geluid van een koolmees op. Het is het proberen waard. En warempel. Er wordt gereageerd!
Ik pak mijn verrekijker om het jong te kunnen bekijken. En ja, het bekje gaat open en er komt geluid uit. Hoera! Dat is alvast een stap. Zouden vader en moeder koolmees hun jong terug vinden nu?
Gevonden
Even later zie ik een volwassen koolmees naderen. En jawel, met rups in de snavel landt hij bij het jong, voert hem en vliegt weer weg om meer voedsel te halen. Het jong kikkert zo op van die ene rups en van blijdschap dat hij zijn ouders weer ziet, hupt hij door het gras. Het ritueel herhaalt zich een paar keer. Tot we de vogeltjes alleen nog maar horen en niet meer zien. Ze hebben elkaar gevonden en kunnen weer samen verder.
Manlief en ik halen opgelucht adem. De spanning van een EK voetbalwedstrijd en de euforie na een doelpunt is er niks bij…
Na de afwas komen beide dochters terug. Met veel moeite hebben ze piepkleine mini-rupsjes kunnen vinden. Het koolmeesje zou ze best gelust hebben. In plaats daarvan worden het nu kleine snoepjes voor de kippen.
Ieder zijn lot…
