Ken je dat gevoel? Het vriest dat het kraakt. De zon staat aan een blauwe hemel. Het is helder en fris weer. Je pakt je schaatsen uit de kast. Kleed je warm aan, laag over laag. Muts op. Handschoenen aan. En gaan. Een bevroren vennetje in de buurt. En je schaatst. Uren achter elkaar. Je geniet. Van de koude wind op je snoet. De zon die je rug warmt. Het krassen van je schaatsen op het ijs. Het leven lacht je tegemoet. Je kunt niet stoppen. Nog een rondje. En nog één. Tot een bepaald moment. Dan wordt het toch tijd. Je tenen zo wat bevroren. Schoenen weer aan. Normaal lopen lukt je dan even niet. Thuis warm je op. En je geniet na. Je rust uit. Neemt een paar bekers warme thee. Een boterham. En als dat allemaal gedaan is, kijk je naar buiten. De zon straalt nog steeds aan die blauwe lucht. Je kunt kiezen: Ik nestel me op de bank. Òf ik ga nòg een keer.. Je lijf geeft eigenlijk aan dat die bank wel heel welkom is. Maar de drang om naar buiten te gaan overwint. En daar ga je weer. Dik aangekleed. Op pad…
Nooit genoeg
Het was precies zo’n weekend. Het kraakte niet. Maar het vroor wel. Een uitnodigende zon aan een blauwe hemel. En heerlijk fris, helder weer. En hou mezelf dan maar eens binnen. Dat lukt me niet. Dus hup, het veld op met de hond. Uurtje of drie. Weer thuis een ontbijt nuttigen die inmiddels beter lunch genoemd kan worden. Even hangen. En dan die zon, die door de ruiten naar binnen schijnt. Op de bank. Waar je lijf best even lekker op wil gaan liggen. Je voelt je benen. Beetje krakkemikkig. Nee. Ik doe het niet. Ik trek mijn schaatsbroek over mijn fietsbroek aan. Pak mijn fiets. En ik ga. Op pad. Een klein rondje dan, denk ik nog als ik vertrek. Uiteindelijk kom ik een kleine drie uur later ons dorp weer in gefietst. Televisies in huizen staan aan. Ik zie de schaatssport er op, en ik denk, zo brengt iedereen op zijn eigen manier de winter door.
En voor mij? Voor mij zijn dit soort actieve buitendagen de momenten waarop ik voel dat ik lééf. Zálig!
